بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب

(فریدون مشیری)

با درود و شادباش خدمت همراهان گرامی مبلمان یاشیک. از اینکه یک سال دیگر خدمت شما عزیزان بوده ایم بسیار خوشحالیم و صمیمانه از خرید و حمایت شما سپاس گزاریم و سالی پر از شادی،سلامتی و برکت را برای شما همراهان عزیز آرزومندیم.

رسم های نوروز

سفره هفت‌سین از جلوه‌های اصیل نوروز در میان خانواده‌های ایرانی‌ است. پیشینه این سنت به دوره ی زرتشتیان یعنی 3000 سال قبل برمی گردد. یکی از سنت های معروف نوروز، خانه تکانی و گل کاری باغچه و حیاط است که قبل از آمدن سال نو به همراه اعضای خانواده انجام می شود.

عدد 7 به زبان باستانی به نام امرداد و معنی جاودانگی می باشد. در ایران باستان عدد 7 مقدس و خوش یمن بوده است بطوریکه کارآیی زیادی در نام گذاری ها؛ مانند هفت اقلیم، هفت آسمان، هفت فرشته، هفت شهر عشق درعرفان، هفت پیکر، هفت خان رستم، هفت روز هفته، هفت رنگ رنگین کمان و … داشته است.

به باور برخی از مردم، بر پایه شعر زیر هفت سین در اصل به صورت هفت شین بوده است :

” روز نوروز در زمان کیان

می نهادند مردم ایران

شهد و شیر و شراب و شکر ناب

شمع و شمشاد و شایه اندر خوان ”

شمشاد نماد سرسبزی و جاودانگی، شمع نماد روشنایی و گرما، شراب نماد شادابی، شیر نماد غذای مغذی، شکر نماد شیرینی، شهد نماد نتیجه شیرین کار گروهی و شایه میوه ای به نماد زراعت و روزی است. پس از ورود اسلام به دلیل باورهای مذهبی سرکه جای شراب را پر کرده است و اینگونه “هفت شین”  به “هفت سین” تبدیل شده است. البته این نگرش توسط برخی از زبان شناسان رد شده است زیرا که شمع، شهد و شراب واژه های کمابیش عربی بوده و معنای پارسی آن ها به ترتیب سپندار، انگبین و باده بوده است.

هفت سین

” چون جمشید بر اهریمن که راه خیر و برکت و باران سبز شدن گیاه را گرفته بود، پیروز شد و دوباره باران باریدن گرفت و گیاهان سبز شدند، مردم گفتند روز نو (یعنی روز نوین و دوره ای تازه) آمده است. پس هر کسی ظرفی جو کاشت و مردم در روز نوروز در هفت طرح، هفت نوع غله کاشتند و سبز کردند ” .

نثر بالا قدیمی ترین سندی است که به وجود هفت سین پرداخته است.

هفت دانه ی گیاهی جو، ماش، عدس، ارزن، لوبیا، نخود و گندم دانه هایی هستند که میتوان با آن ها سبزه نوروز را آماده کرد. در زمان قدیم تر در ایران باستان مردم هر هفت دانه را پرورش میدادند و بر سر در خانه ی خود می گذاشتند و هر کدام که بیشتر سبز می شد نشانه ی محصول بهتر برای کاشت در آن زمان بود.

سین های هفت سین باید دارای ویژگی های زیر باشند :

نام آن ها پارسی باشد.

با واژه سین آغاز شده باشند.

دارای ریشه ی گیاهی باشند.

خوردنی باشند.

نام آن ها واژه ی ترکیبی نباشد.

بر اساس موارد گفته شده در بالا، خوان هفت سین پارسی سیب، سماق (سماغ)، سرکه، سمنو، سبزه و سیر می باشد  و سکه، سماور،سنجاق و سوزن و ماهی ربطی به هفت سین اصیل ایرانی ندارد.

نمادها

 نماد اهورا مزدا و تندرستی و سلامتی است؛ برخی سیر را نماد مبارزه با زشتی و ناپاکی می دانند.

به اعتقاد زرتشتیان بوی سیر دیوان را می‌گریزاند.

سیب نماد فرشته زن و باروری و پرستاری است. همچنین سمبلی از تندرستی و زیبایی است که برای حفظ سلامتی اعضای خانه بر سر سفره می گذارند.

سرکه نماد فرشته امرداد و به معنای جاودانگی و همیشگی است. در گذشته از سرکه برای باطل کردن سحر و جادو استفاده می شده است.

سماق نماد فرشته بهمن، عشق، صبر، تحمل و بردباری انسانهاست.

سمنو میوه رسیده گندم است که نماد فرشته شهریور، خواروبار و نمادی از بارور شدن گیاهان توسط فروهرهاست.

سنجد نماد ماه خرداد، عشق و علاقه و نیز عقلانیت است که برای ایجاد عشق بین اعضای خانواده و تصمیمات درست و عقلانی بر سر سفره می گذارند.

 نماد فرشته اردیبهشت، آب‌‌‌های پاک وبیکران است که ایرانیان  برای داشتن سالی شاد و پیوند با طبیعت از آن استفاده می کنند.